Voor mij begon het Kerstengelproject allemaal met de vraag wie er wel een kerstengel zou kunnen gebruiken. Mijn eerste gedachte was: o, daar kan ik wel een goede lijst van maken! Zoveel mensen die eenzaam of ziek zijn, of andere tegenslagen van dichtbij meemaken, die wel wat extra aandacht kunnen gebruiken. Alhoewel, zijn er eigenlijk wel mensen die géén kerstengel kunnen gebruiken?!
Advent brak aan en het project begon. Ook nu leek het van tevoren simpel. Je kunt toch van alles verzinnen om iemand wat extra aandacht te geven? Maar toen kwamen de papieren met daarop de naam. Hoe zou ik deze persoon iets kunnen bieden wat haar extra moed zou geven? En opeens voelde ik me heel klein. Want zou ik daar wel toe in staat blijken? En wat is het wat haar werkelijk zou kunnen raken? Ik vond het zo moeilijk dat ik maar ging bidden om inspiratie. Engelen werken toch per slot van rekening in opdracht van de Eeuwige. Het hielp niet. Dacht ik tenminste. En de tijd drong, dus begon ik toch maar ergens aan. Uiteindelijk werd het wat, maar of het haar geraakt heeft, ik weet het niet.
En ondertussen dat ik wat zat te fröbelen met eenvoudige materialen ging de deurbel. Ik zat niet ver bij de voordeur vandaan, dus in ongeveer twee seconden deed ik die open. Niemand. Het was me werkelijk een raadsel hoe dat kon! Al heel snel werd ik van deze vraag afgeleid door wat er voor mijn deur stond. Er stond iets prachtigs voor mijn deur. Ik besefte gelijk dat het te maken had met het kerstengelproject. Het voelde als een warme deken. Verwondering, warmte, licht.. Het stond eigenlijk in geen verhouding tot wat ik aan het maken was, en ik voelde me daardoor een beetje tekortschieten. Maar dit werd gevolgd door de gedachte dat dit project waarschijnlijk ook niet bedoeld is als een wedstrijdje ‘wie het mooiste geschenk bedenkt’.
In de weken die volgden ontving ik wel telkens heel mooie geschenken. Het heeft mijn hart optimaal verwarmd. Dankjewel lieve creatieve Kerstengel!! Anoniem
